از لحاظ نظری، ورزش با شدت سنگین می تواند موجب افزایش نیاز به آهن شده و شانس ابتلا به کم خونی و فقر آهن را افزایش دهد. این موضوع، به خاطر از دست دادن آهن از طریق تعریق، دفع هموگلوبین در ادرار، تخریب گلبولهای قرمز خون به وسیله افزایش درجه حرارت، عملکرد طحالی و نیز از طریق ضربات مکانیکی وارد آمده بر کف پاها است.
در دوهای با مسافت زیاد ممکن است خونریزی های گوارشی غیر مربوط به سن، جنس و مدت زمان فعالیت ورزشی اتفاق بیفتد. از دست دادن آهن به هر صورتی که باشد، به طور حتم فشاری بر ذخایر آهن وارد خواهد کرد، چرا که باید روزانه 160 میلیون گلبول قرمز جدید در مغز استخوان، جمجمه، اندام فوقانی، استرنوم، دنده ها، ستون فقرات، لگن و قسمت فوقانی پاها تولید شود.
نقش آهن در ورزش
آهن از اجزای اساسی و ضروری در ساختمان هموگلوبین و میوگلوبین به شمار می آید.آهن موجود در هموگلوبین در فعالیت های ورزشی از نوع استقامتی عامل تعیین کننده در موفقیت ورزشکاران است.از طرفی کارایی استقامتی بهتر ورزشکاران نبست به غیر ورزشکاران به دلیل افزایش غلظت هموگلوبین خون آن ها است که در
واقع مشارکت آهن در ساختمار هموگلوبین، اکسیژن رسانی را افزایش می دهد چرا که در فعالیت های استقامتی انرژی از طریق سیستم اکسیژن ( هوازی) تأمین می شود.کمبود آهن به کم خونی ناشی از کمبود آهن منجر می شود که در نتیجه ظرفیت و توان هوازی ورزشکاران را کاهش می دهد.بنابراین بیشتر مربیان و ورزشکاران تمایل دارند برای انجام فعالیت مناسب ورزشی و بهبود کارایی خود از مواد مغذی آهن دار استفاده کنند.
علل ایجاد کم خونی ناشی از فقر آهن در ورزشکاران:
1- افزایش نیاز به آهن به علت افزایش فعالیت فیزیکی: تمرینات سخت باعث افزایش تعداد گلبولهای قرمز و رگهای خونی و در نتیجه افزایش نیاز به آهن می شود.
2- مصرف ناکافی آهن در غذای مصرفی: عدم مصرف مواد غذایی غنی از آهن مثل گوشت و غلات ورژیم های غذایی خیلی کم کالری باعث مصرف ناکافی آهن در رژیم غذایی می شود.
3- آسیب های ورزشی مکرر با ایجاد کبودی در بدن ورزشکاران باعث تخریب گلبولهای قرمز و کم خونی می شود.
